De vliegreis van Amsterdam naar Atlanta was erg voorspoedig en na ongeveer 9 uur (20:40 lokale tijd/2:40 NL tijd) landen we met de KLM airbus 330 op het vliegveld in Atlanta. We liepen vrij snel door de douane heen en daar stonden busjes ons op te wachten om ons naar de ‘main terminal’ te brengen. Toen we daar aankwamen, (zonder dat we met twee wielen door de bocht waren gegaan, zoals de chauffeur ons beloofd had) stonden we voor een bord met wel vijftig hotelnummers te kijken; waar is er nog een kamer vrij? We werden gelijk aangesproken door een brede donker Amerikaan die in razendsnel tempo opnoemde welke faciliteiten ze allemaal hadden en ratelde gelijk door wat we bij het ontbijt allemaal konden krijgen. We wilden gewoon slapen dus het was allemaal oké. Met een busje werden we een kleine 10 minuten Atlanta in gereden en hadden allebei een grote kamer. De volgende ochtend om 7 uur werden we opgehaald door een bus en weer bij de luchthaven afgeleverd. We moesten met een soort onbemande metro naar de juiste gate worden gebracht, zo groot is Atlanta. Het vliegtuig naar Belize was een stuk kleiner dan het eerste vliegtuig. Het opstijgen was nogal spannend omdat er een onweersbui hing boven Atlanta.

Na 3 uur vliegen was de lichtblauwe zee en de witte kust van Belize al zichtbaar. We landen in Belize City, het vliegveld was erg klein, we waren het enige vliegtuig op een paar sportvliegtuigjes na en we moesten via een trapje uitstappen. Buiten was het 30 graden met een felle zon, een heel verschil voor mij met vorige week in Nederland. Buiten de aankomsthal stonden een meisje met een zwart kapje en een jongen die er uit zag als een mennoniet ons op te wachten. We stelden ons voor en reden met een luxe Chevrolet pick-up Belize City uit, landinwaarts. Via één van de twee snelwegen die Belize heeft. Voor ons reed een trekker, midden op de weg stond een checkpoint met militairen en politie en midden op de weg stond een asfalt wagen waar inheemsen (herkenbaar aan hun donkere huidskleur) asfalt in kuilen stonden te scheppen en met hun voeten aantrapten. De zijwegen van de hoofdweg waren zandwegen en het zag er erg stoffig uit. Er stonden kleine hutjes aan de zijkant van de weg, kortom het zag er erg armoedig uit.

Na ruim twee uur rijden kwamen we bij Spanish Lookout aan, de wegen waren daar erg goed en er stonden verkeersborden, dat wordt door de mennonieten zelf gefinancierd, heb ik inmiddels begrepen. We stopten bij een grote boerderij, die aan de Belize rivier ligt. Mijn gastvrouw (met zo’n zwart kapje op) wees me, mijn eigen kamer met douche, toilet en eigen keuken, toch wel erg luxe als ik het vergelijk met de hutjes langs de weg. Ze hebben één melkkoe die ze voor privégebruik hebben, en 200 vleeskoeien. Ook hebben ze kippen voor de slacht en legkippen. Het zag er erg goed uit.

Ik werd voor het eten geroepen, de vrouwen stonden bij de tafel te wachten tot de mannen eerst plaats hadden genomen en na het gebed werd de plaat met rijst eerst aan de mannen doorgegeven en vervolgens aan de vrouwen, dat zijn nog eens goede manieren;)

Vannacht heeft het veel geregend, maar om 8 uur staat de zon alweer fel te branden en ga ik bananen plukken.

Foto’s volgen nog.